Vorig jaar Maart vroeg mijn zus mij of ik niet bang was een corona infectie op te lopen. Nee, antwoordde ik, ‘helemaal niet. Weet je waar ik bang voor ben’? ‘Nee’, zei ze. ‘Ik ben bang voor de maatregelen die deze overheid denkt te moeten nemen om dit virus te bestrijden. Met name voor het asociale en disproportionele karakter daarvan en de gevolgen die dit heeft voor de levens van gewone mensen. Ik ben bang dat er een tweedeling in de samenleving ontstaat. Dat burgers elkaar niet vrij laten in de keuze zich wel of niet te laten vaccineren. Dat ze zich door het beleid van dit kabinet tegen elkaar laten uitspelen’.
Eenzijdige benadering
Inmiddels is het anderhalf jaar later en is het volgende me opgevallen gedurende deze periode:
De vernauwing van het begrip volksgezondheid tot het aantal positieve corona testen en de coronavaccinatiegraad van de bevolking. De eenzijdig gerichte aanpak van de bestrijding van dit virus; vaccineren, vaccineren en nog eens vaccineren luidt de mantra. Niets over het op een natuurlijke en duurzame wijze verbeteren van je algehele weerstand bijvoorbeeld. Zelfs nu in ons voorland Israël blijkt dat het vaccin niet zo goed beschermd als gedacht, IC bedden daar voornamelijk bezet worden door gevaccineerden, de ene exotische variant na de andere zich aandient en een derde en vierde boosterspuit in aantocht zijn, mag deze mantra publiekelijk niet bekritiseerd worden.
Hoe in de Tweede Kamer, aan talkshowtafels en in zogenaamde landelijke ‘kwaliteitskranten’ louter wetenschappers die (lid zijn van het OMT of het RIVM) het vaccineren van de gehele bevolking als enige uitweg uit deze crisis zien, gehoord worden.
Hoe de vele immunologen en virologen die wijzen op de gevaren van deze strategie (de mogelijkheid tot het ontstaan van vele varianten) uit diezelfde media en het besluitvormingsproces dat tot een goede oplossing voor de bestrijding van dit virus zou moeten leiden, worden geweerd.
Het uitblijven van politieke maatregelen die erop gericht zijn de oorzaken voor het gebrek aan IC verpleegkundigen weg te nemen. Dit gebrek was namelijk de oorzaak van de beperkte opnamecapaciteit van de Nederlandse ziekenhuizen vorig jaar.
Denkpolitie
Hoe er in de mainstream media een nieuwe denkpolitie is ontstaan. Een denkpolitie die zichzelf het recht toeëigent een ieder die er voor uitkomt niet gevaccineerd te zijn een publiekelijk standje te geven en diens keuze ten strengste af te keuren (George Orwell zou zich omdraaien in zijn graf). Waar komt deze enorme hoogmoedswaanzin (of is het agressie?) om te denken te weten hoe een ander met zijn of haar lichaam om zou moeten gaan toch vandaan?
Hoe het gemeengoed is geworden ongevaccineerden dan wel kritische burgers te kenmerken met de termen ‘wappie’, ‘gekkie’ of complotdenker. Woorden die tot gevolg hebben dat een groep van 1, 8 miljoen mensen niet serieus wordt genomen en van het maatschappelijk debat wordt uitgesloten. De opmaat naar de invoering van de coronapas.
Medische apartheidspolitiek
Hoe het kabinet per 25 September door het invoeren van de coronapas medische apartheidspolitiek bedrijft. Een politiek die het voor ongevaccineerden onmogelijk maakt vrijelijk en actief deel te nemen aan de samenleving en op deze wijze de vaccinatiedwang opvoert. Dit ondanks een discriminatieverbod dat is opgenomen in artikel één van de Nederlandse grondwet en het recht op lichamelijke integriteit. Deze grondwet vormt een belangrijke bouwsteen van de Nederlandse rechtsstaat. Ik verwacht dat de wetgever heeft moeten morrelen aan deze wet om het voorgenomen medische apartheidsbeleid juridisch mogelijk te maken. Of zou de rechter nieuwe wetten niet meer toetsen aan de grondwet? Het feit dat deze vragen gesteld worden wijst erop dat dit land zich rechtsstatelijk gezien op een hellend vlak begeeft en dat discriminatie niet verdwijnt uit de Nederlandse samenleving. Slechts het discriminatieobject verandert. De inclusieve samenleving blijkt een utopie.
Beschaving
Een groot deel van de Nederlandse bevolking, dit kabinet en de Tweede Kamer lijken zich niet bewust te zijn van de mogelijke negatieve maatschappelijke en humane gevolgen van dit gevoerde medische apartheidsbeleid. Een vorm van politiek die Nederland haar status van een beschaafd land definitief doet verliezen. Een beschaving in de vorm van een democratische rechtsstaat kenmerkt zich namelijk door het respect en de ruimte die gegeven wordt aan een minderheid. Kenmerkt zich door een collectieve gerichtheid op empathie in plaats van op angst. En kenmerkt zich door inwoners die luisteren naar de werkelijke reden van de ander zich wel of niet te laten vaccineren in plaats van deze keuze bij voorbaat in te vullen, te veroordelen en te willen sturen.